An Inconvenient Truth about European Union development policy
Referring to the title of famous documentary by Al Gore An Inconvenient Truth, in which facts about human-generated global warming causes are revealed, I will try to draw attention to unsaid, unknown and inconvenient truths about the biggest development assistance donor - European Union.
The main goal of this article will be to point out these fields of EU External Policy which question European solidarism with the Third World Countries. The author does not take a definite, critical stand on EU development policy, but tries to highlight its flaws and shortcomings which undermine effective cooperation for development. The lack of coordination between crucial political areas as: migration, external relations, trade, agriculture; as a result of missing common European external relations strategy, neoliberal paradigm in economy and still relatively small public awareness of the link between the decisions taken in Europe and their impact on human rights in developing countries - have become the main impediments to development in Global South.
Believing that European Policies that negatively influence development objectives should be avoided a few incoherent EU policies will be described. The author will focus on four issues: migration policy (the Blue Card case study), environment policy (Biofuels), external relations (Arm-trade) and agriculture policy (Cotton case study). Among these can be found either strategies that should be or already are being adjust to development goals.
polish:
Niewygodna prawda o polityce rozwojowej Unii Europejskiej
Przywołując tytuł oskarowej produkcji filmowej byłego wice-prezydenta USA Ala Gora - An Inconvenient Truth, w której ukazał on m.in. wpływ działalności przemysłowej człowieka na zmiany klimatu, zwrócę uwagę na mało znane, często pomijane, „niewygodne”, fakty dotyczące polityki największego na świecie dawcy pomocy rozwojowej – Unii Europejskiej.
Podstawowym celem tego artykułu będzie wskazanie konkretnych obszarów polityki zewnętrznej UE, które poddają pod wątpliwość deklarowany solidaryzm Wspólnoty z krajami tzw. Trzeciego Świata. Warto zaznaczyć, iż dążeniem autorki nie jest krytyka polityki rozwojowej jako takiej, lecz tylko wskazanie charakterystycznych dla niej uchybień, które niweczą szansę na realizację skutecznej współpracy w zakresie rozwoju. Największym zarzutem stawianym Unii przez liczne organizacje zajmujące się rozwojem międzynarodowym (NDGOs) jest brak efektywnej koordynacji inicjatyw na rzecz poprawy warunków życia w krajach Globalnego Południa oraz ich wysoka niekompatybilność z działaniami podejmowanymi na innych polach europejskiej polityki wspólnotowej (głównie polityki migracyjnej, rolnej, handlowej).
Brak skoordynowanej wspólnotowej polityki zagranicznej, stosunkowo niewielka rola komisarza ds. Rozwoju w KE, pozostawanie polityki handlowej UE pod silnym wpływem neoliberalnego lobby oraz niska świadomość społeczeństw europejskich i reprezentujących je polityków na temat wpływu podejmowanych przez nich decyzji na kondycję praw człowieka w krajach rozwijających się – wszystko to prowadzi do rażącej niekoherencji w polityce rozwojowej UE. Ów brak spójności, a wręcz sprzeczność podejmowanych inicjatyw, zostanie zaprezentowana w referacie na przykładzie polityk: migracyjnej (Blue Card case study), środowiskowej (Biofuel case study), rolnej (Cotton case study) zewnętrznej (Arm-trade case study).
